نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری میوپاتی اصطلاحی است که از آن برای توصیف بیماری های عضلانی استفاده می‌شود. ضعف عضلانی می‌تواند روی عضلات مختلف بدن مانند چشم‌ها، دست‌ها و پاها تاثیر بگذارد و درمواردی نیز با درگیر کردن عضلات تنفسی باعث ایجاد مشکلات تنفسی می‌شود.

بیماری‌ میوپاتی عضلانی چیست؟

بیماری‌ میوپاتی عضلانی به عنوان بیماری عضله اسکلتی تعریف شده و می‌تواند دلایل بسیاری داشته باشد. بنابراین میوپاتی می‌تواند به شیوه‌های گوناگون ظاهر شود، اما یکی از ویژگی‌های اصلی این بیماری، ضعف عضلانی است. ضعف می‌تواند روی عضلات چشم‌ها، صورت، دست‌ها، پاها، بالا تنه، بلع و تنفس تاثیر بگذارد.

در حالی که میوپاتی خاص می‌تواند با دردهای عضلانی، گرفتگی و سفتی ظاهر شود، این ویژگی‌ها برای میوپاتی غیر اختصاصی هستند و می‌توانند در بسیاری از بیماری‌های دیگر، از جمله بیماری‌هایی که در خارج از قلمرو اختلالات عصبی عضلانی هستند دیده شوند.

پیش شناخت برای افراد مبتلا به میوپاتی متفاوت است. بعضی افراد دارای طول عمر طبیعی و ناتوانی اندکی هستند و یا ناتوانی ندارند. با این حال، برای دیگران، اختلال ممکن است پیش‌رونده، ناتوانی کننده شدید، تهدید کننده زندگی یا کشنده باشد. عوارض میوپاتی درمان نشده می‌توانند جدی باشند.

آیا بیماری میوپاتی درمان دارد؟

با پیروی از طرح درمان که متخصص مغز و اعصاب بطور ویژه برای شما طراحی کرده است، می‌توانید به کاهش خطر ابتلا به عوارض جدی خود کمک کنید. درمان میوپاتی چند زمینه‌ای است و بستگی به نوع میوپاتی دارد.

انواع خاصی از میوپاتی با عوامل سرکوب‌گر ایمنی می‌توانند درمان شوند. بیشتر بیماری‌های میوپاتی نیازمند استفاده از خدمات حمایتی مانند فیزیوتراپی و کار درمانی، پزشکی ریه، قلب شناسی، مدیریت رژیم غذایی و درمانگرهای گفتاری و یاط بلع است. درمان جراحی ستون فقرات و ناهنجاری‌های اندام در موارد طولانی مدت استفاده می‌شود.

انواع بیماری میوپاتی عضلانی

انواع میوپاتی عضلانی شامل موارد زیر است:

  • میوپاتی ارثی
  • میوپاتی متابولیک
  • میوپاتی التهابی
  • میوپاتی سمی

بیماری‌ میوپاتی عضلانی

میوپاتی ارثی

میوپاتی ارثی به علت یک نقص ژنتیکی به وجود می‌آید. شایع‌ترین مورد از دیستروفی عضلانی که با عنوان دیستروفی عضلانی دوشن و بکر (Duchenne and Becker) شناخته می‌شود، به علت یک نقص ژنتیکی در کروموزم ایکس اتفاق می‌افتد.

میوپاتی متابولیک

میوپاتی متابولیک یا میوپاتی غدد درون ریز به علت تولید بیش از حد یا ناکافی بعضی از هورمون‌ها به وجود می‌آید. این عارضه که احتمال بروز آن هم در کودکان و هم بزرگسالان وجود دارد معمولا به خوبی نسبت به درمان پاسخ می‌دهد. میوپاتی متابولیک شامل موارد زیر است:

  • میوپاتی استروئیدی
  • میوپاتی ناشی از پرکاری تیروئید
  • بیماری میوپاتی ناشی از بیماری کوشینگ
  • بیماری میوپاتی ناشی از بیماری هیپرکلسمی

میوپاتی استروئیدی

میوپاتی استروئیدی که شایع‌ترین نوع بیماری عضلانی متابولیک به شمار می‌رود، با بالا بودن بیش از حد استروئیدها که به علت یک بیماری در غده فوق کلیوی (به نام بیماری آدیسون) و یا تزریق و مصرف داروهای استروئیدی به مدت طولانی اتفاق می‌افتد می‌تواند باعث ضعف و لاغری شدید عضلات شود.

میوپاتی ناشی از پرکاری تیروئید

میوپاتی ناشی از پرکاری تیروئید به علت تولید بیش از حد هورمون تیروکسین توسط غده تیروئید اتفاق می‌افتد. علائم این نوع از میوپاتی شامل ضعف و لاغری عضلات بخصوص در ناحیه شانه‌ها و ران و گاهی اوقات در چشم‌ها می‌باشد.

میوپاتی ناشی از کم کاری تیروئید به علت کمبود تولید هورمون تیروکسین اتفاق می‌افتد و منجر به بروز ضعف عضلانی در پاها و دست‌ها می‌شود. ممکن است اندازه عضلات در اثر این نوع از میوپاتی افزایش پیدا کند.

بیماری میوپاتی ناشی از بیماری کوشینگ

بیماری کوشینگ که به علت تولید بیش از حد هورمون‌هایی که توسط غده‌های هیپوفیز و فوق کلیوی تولید می‌شوند، اتفاق می‌افتد و منجر به بروز میوپاتی می‌شود.

بیماری میوپاتی ناشی از بیماری هیپرکلسمی

مقدار بالای هورمون پاراتیروئید منجر به بیماری هیپرکلسمی و بروز درد و ضعف در عضلات پروگزیمال می‌شود. تومورهای ترشح کننده هورمون نیز می‌توانند باعث بیماری‌های غدد درون ریز و بروز میوپاتی شوند.

میوپاتی التهابی

میوپاتی‌های التهابی یک سری بیماری‌های خود ایمنی (یعنی بیماری‌هایی که به علت حمله اشتباهی سیستم ایمنی بدن به بافت‌های سالم اتفاق می‌افتد) هستند.

در مورد میوپاتی التهابی، سیستم ایمنی بدن به رشته‌های عضلانی سالم حمله می‌کند و باعث بروز التهاب می‌شود که این التهاب به نوبه خود به عضلات آسیب می‌رساند. میوپاتی التهابی شامل موارد زیر است:

  • پلی‌میوزیت (PM)
  • درماتومیوزیت (DM)

پلی‌میوزیت (PM)

پلی‌میوزیت (PM) باعث بروز درد عضلانی، گرفتگی و حساسیت می‌شود. ضعف عضلانی ناشی از پلی‌میوزیت بسیار شدید است و ممکن است تا چند هفته یا چند ماه به صورت نوسان‌دار ادامه پیدا کند. علائم این عارضه اغلب در ناحیه گردن، بازوها و کشاله ران شدیدتر است و برخاستن از حالت نشسته به ایستاده را برای بیمار مشکل می‌سازد.

درماتومیوزیت (DM)

درماتومیوزیت (DM) با یک لکه پوستی و نیز علائم مربوط به پلی‌میوزیت مشخص می‌شود. لکه پوستی به شکل تغییر رنگ پوست اطراف چشم‌ها و روی گونه‌ها به بنفش است، اما ممکن است در سایر قسمت‌های بدن نیز اتفاق بیفتد. در نهایت پوست نازک و شکننده می‌شود. درماتومیوزیت در بین کودکانی که در سنین ۵ تا ۱۴ سال قرار دارند شیوع بیشتری دارد.

میوپاتی سمی

میوپاتی‌های سمی به علت قرار گرفتن در معرض داروها و مواد شیمیایی خاصی به وجود می‌آیند. داروها و مواد شیمیایی که می‌توانند باعث بروز میوپاتی شوند شامل موارد زیر است:

  • داروهای بیهوشی و بی‌حسی (مانند لیدوکائین، مپیواکائین، اتیل کلراید)
  • داروهای کاهنده کلسترول (مانند کلوفیبرات، جم فیبروزیل، لوواستاتین، سیمواستاتین، نیاسین)
  • گلوکوکورتیکوئیدها (مانند تریامسینولون، دگزامتازون، بتامتازون)
  • مواد مخدر
  • سایر داروها (مانند زیدوودین، دى پنیسیلامین، پروکائین آمید، کلروکین، گالامین)
  • علفکش‌ها، آفتکش‌ها و مواد آتش‌نشان

دلائل بیماری میوپاتی عضلانی چیست؟

تعدادی از عوامل خطر ابتلا به میوپاتی را افزایش می‌دهند. همه افراد مبتلا به فاکتورهای خطر، مبتلا به میوپاتی نمی‌شود. عوامل خطر برای میوپاتی عبارتند از:

  1. عفونت‌های خاص
  2. سابقه‌ی فامیلی بیماری میوپاتی

عوارض بیماری میوپاتی عضلانی

عوارض میوپاتی عبارتند از:

  1. درد عضلانی مزمن (مایالژی)
  2. ناتوانی
  3. فلجی

تشخیص بیماری میوپاتی چگونه است؟

تشخیص بیماری های میوپاتی نیاز به سابقه عصبی و آزمایش دارد. تست‌های آزمایشگاهی برای اندازه‌گیری آنزیم‌های عضلات استفاده می‌شوند و به دنبال اختلالات سیستمیک مرتبط، هستند.

در حالی که آزمایش EDX می‌تواند نقش تشخیصی داشته باشد، استاندارد طلایی برای اکثر بیماری‌های میوپاتی نیاز به بیوپسی عضلانی دارد. این روش به صورت سرپایی توسط پزشک متخصص انجام می‌شود. بیوپسی عضله با دقت آماده می‌شود و آنالیز گسترده‌ای برای تعیین وجود میوپاتی‌ها انجام می‌شود.

روشهای درمان میوپاتی عضلانی

درمان قطعی میوپاتی بستگی به علت آن دارد. اهداف درمان میوپاتی، برای کند کردن پیشرفت بیماری و تسکین علائم است. درمان‌ها از دارو درمانی برای دیستروفی عضلانی و میوپاتی التهابی، تا اجتناب از شرایطی که کار عضلات را برای میوپاتی متابولیک بسیار دشوار می‌کند دسته بندی می‌شوند.

بعضی از پزشکان توصیه می‌کنند که بیماران مبتلا به میوپاتی، وزن خود را کاهش دهند (بدن سبک تر نیاز به کار کمتر عضلات دارد) و از کشیدن کار بیش از حد از عضلات اجتناب کنند. عارضه‌های حاد مانند گرفتگی عضلات ممکن است نیاز به درمان برای تثبیت تعادل الکترولیتی، افزایش هیدریشن و کاهش التهاب (مثلا یخ درمانی) داشته باشد. همچنین ممکن است نیاز به عدم تحرک، استراحت یا داروهای ضد التهابی داشته باشد.

هنگامی که مشکلات تنفس ایجاد می‌شود، اسپیرومتر انگیزشی می‌تواند عملکرد تنفس در برخی از بیماران را بهبود بخشد. متاسفانه هیچ راهی برای تقویت عضلات تنفسی وجود ندارد.

در ادامه به بررسی درمان انواع میوپاتی می‌پردازیم.

درمان میوپاتی ارثی

هر دو میوپاتی به دست آمده و به ارث برده مزمن به درمان حمایتی، مانند درمان فیزیوتراپی، بریس، یا جراحی، برای کاهش التهاب در صورت مناسب بودن، کاهش علائم و افزایش عملکرد، نیاز دارند. کنترل درد ممکن است مورد نیاز باشد گزینه‌ها شامل عوامل ضد التهابی غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin) هستند.

درمان میوپاتی درون ریز

اغلب، درمان عارضه زمینه‌ای به کاهش ضعف عضلانی و درد همراه با میوپاتی درون ریزکمک می‌کند.

درمان میوپاتی التهابی

میوپاتی التهابی مانند پلی میوزیت و درماتومیوزیت معمولا با داروهایی که عملکرد سیستم ایمنی را سرکوب می‌کنند، درمان می‌شوند. پردنیزون بیشتر برای درمان میوپاتی التهابی استفاده می‌شود. این در ابتدا در دوزهای بالا (تا ۱۰۰ میلی گرم در روز) و سپس به آرامی در پایین‌ترین دوز ممکن که باعث کاهش علائم می‌شود، استفاده می‌شود.

استفاده طولانی مدت از پردنیزون می‌تواند عوارض جانبی شدید، از جمله از دست دادن استخوان، افسردگی و فشار خون بالا را ایجاد کند.

درمان میوپاتی متابولیک

هدف اصلی درمان میوپاتی متابولیک اجتناب از شرایطی که بر عضلات فشار وارد می‌کند و درد را افزایش می‌دهد و ضعف عضلانی به همراه دارد، مانند تمرین شدید است.

درمان فیزیکی کار درمانی و درمان تنفسی

گرچه فیزیوتراپی نمی‌تواند عضلات ضعیف را ترمیم کند، می‌تواند از ضعیف شدن عضلات سالم جلوگیری کند. کار درمانی و درمان دستگاه تنفسی به بیماران کمک می کند تا یاد بگیرند از تجهیزات خاصی استفاده کنند که این امر می‌تواند کیفیت زندگی یک فرد را بهبود بخشد.



:: برچسب‌ها: بیماری‌ , میوپاتی , عضلانی ,
:: بازدید از این مطلب : 78
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : یک شنبه 8 خرداد 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

سی تی اسکن یک روش عکس‌برداری رایج به منظور تشخیص بیماری‌های مغز و اعصاب می‌باشد. سی تی اسکن شامل عکس‌های با زوایای مختلف است که با استفاده از اشعه ایکس گرفته می‌شود.

سی تی اسکن به چه نوع عکس برداری گفته می‌شود؟

سی تی در لغت به معنی مقطع‌نگاری کامپیوتری بوده و نام دیگر سی تی اسکن، کت اسکن می‌باشد. سی تی اسکن شامل ترکیبی از عکس‌های گرفته شده با اشعه ایکس است که از زوایای مختلف گرفته شده و با پردازش کامپیوتری به شکل یک تصویر با مقطع عرضی یا برش‌های مختلف تبدیل شده‌اند.

این عکس‌ها ممکن است از استخوان‌ها، عروق خونی و یا بافت‌های نرم بدن گرفته شده باشند. عکس های دستگاه سی تی اسکن نسبت به عکس‌های معمولی گرفته شده با اشعه ایکس جزئیات بیشتری را نشان می‌دهند.

موارد استفاده از سی تی اسکن

سی تی اسکن استفاده‌های متفاوتی دارد ولی بیشترین استفاده آن برای معاینه سریع افرادی است که دچار آسیب‌های داخلی ناشی از تصادفات رانندگی یا دیگر حوادث شده‌اند. از سی تی اسکن می‌توان برای عکس‌برداری از تقریبا همه جای بدن استفاده کرد. این روش برای تشخیص بیماری‌ها و جراحات و همچنین برنامه‌ریزی درمان، جراحی و پرتودرمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

اسکن مغز و اعصاب

سی تی اسکن کرانیال یک ابزار تشخیصی است که برای ایجاد تصاویر با جزئیات بالا از داخل سر (جمجمه، مغز، سینوس‌های جانبی، حفره‌ها و حدقه‌ی چشم) مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این روش غیرتهاجمی است، یعنی برای انجام آن نیازی به عمل جراحی نخواهد بود. معمولا توصیه می‌شود که قبل از روی آوردن به روش‌های تهاجمی، علائم متعددی که بر روی سیستم عصبی تأثیر می‌گذارند بررسی شوند.

سی تی اسکن می‌تواند نیاز به فرآیندهای تهاجمی برای تشخیص مشکلات داخل جمجمه را کاهش دهد. این روش یکی از بی‌خطرترین راه‌هایی است که پزشک برای بررسی مشکلات سر و گردن از آن استفاده می‌کند.

مزایای سی تی اسکن

فوآید سی تی اسکن شامل موارد زیر است:

  • جامع بودن
  • سرعت
  • محدودیت‌های کمتر نسبت به اسکن ام آر آی

جامع بودن

سی تی اسکن می‌تواند از استخوان، بافت نرم و عروق خونی به‌طور هم‌زمان عکس‌برداری کرده و نسبت به عکس‌برداری عادی با اشعه‌ی ایکس مزایای بسیار واضحی دارد.

توانایی تشخیصی سی تی اسکن می‌تواند نیاز به بیوپسی با عمل جراحی و یا عمل‌های جراحی تشخیصی را از بین ببرد. توانایی عکس‌برداری به هنگام و زنده در این روش را می‌توان برای هدایت سوزن بیوپسی و دیگر روش‌های مشابه به کار گرفت.

سرعت

اکثر موارد سی تی اسکن تنها چند ثانیه زمان می‌برند و اسکن کل بدن تنها به حدود نیم ساعت زمان احتیاج خواهد داشت. این سرعت به پیدا کردن جراحات داخلی و خونریزی‌های داخلی در زمان مناسب و درنتیجه نجات جان فرد کمک می‌کند.

محدودیت‌های کمتر نسبت به اسکن ام آر آی

CT-SCAN همانند اسکن ام آر آی (MRI) نیازی به بی‌حرکت ماندن مطلق بدن نخواهد داشت. همچنین سی تی اسکن محدودیتی در مورد تجهیزات پزشکی قرار داده شده در بدن ندارد.

کاربردهای سی تی اسکن

تصاویر گرفته شده با سی تی اسکن کرانیال برای دیدن جزئیات بیشتر نسبت به عکس‌برداری معمولی با اشعه ایکس استفاده می‌شوند. این تصاویر می‌توانند به تشخیص طیف وسیعی از عارضه‌ها کمک کنند ازجمله:

  • موارد غیرطبیعی در استخوان‌های جمجمه
  • بدشکلی‌های عروقی یا وجود رگ‌های خونی غیرطبیعی
  • آتروفی بافت‌های مغزی
  • نقایص مادرزادی
  • آنوریسم مغزی
  • خونریزی مغزی
  • هیدروسفالی یا تجمع مایعات در جمجمه
  • عفونت یا تورم
  • آسیب به سر، صورت یا جمجمه
  • سکته
  • تومور

در مورد برخی آسیب‌ها و یا در مواردی که بیمار بدون وجود دلیل خاصی علائم زیر را نشان می‌دهد، پزشک CT-SCAN مغز درخواست خواهد کرد. این موارد عبارتند از:

  • غش کردن
  • سردرد
  • تشنج به‌خصوص در مواردی که اخیرا تشنج اتفاق افتاده باشد.
  • تغییرات رفتاری ناگهانی و یا تغییر در نحوه‌ی تفکر
  • کاهش شنوایی
  • کاهش بینایی
  • ضعف عضلانی یا بی‌حسی و خارش
  • اختلالات کلامی
  • اختلال در بلع

همچنین از کاربرد CT-SCAN، می‌توان برای کمک به انجام جراحی یا بیوپسی نیز استفاده کرد.

نحوه آماده سازی برای سی تی اسکن

برخی از انواع سی تی اسکن مغز نیازمند جوهر مخصوص بوده که به آن ماده حاجب گفته می‌شود. این ماده قبل از شروع عکس‌برداری وارد بدن می‌شود. این جوهر کمک می‌کند تا نقاط خاصی از بدن وضوح بیشتری در تصاویر داشته باشند.

جوهر را می‌توان از طریق یک ورید در دست یا ساعد بیمار وارد بدن او کرد. در صورت استفاده از جوهر، از بیمار درخواست می‌شود تا به مدت ۴ تا ۶ ساعت قبل از انجام عکس‌برداری، چیزی نخورد و ننوشد.

در صورت واکنش‌های قبلی بیمار نسبت به ماده حاجب، پزشک را در جریان قرار دهید. ممکن است برای انجام بی‌خطر این روش، نیاز به استفاده از داروهای خاصی باشد.

قبل از تزریق ماده حاجب، در صورتی که بیمار از داروی دیابتی متفورمین (گلوکوفاژ) استفاده می‌کند، پزشک را مطلع سازید. ممکن است موارد احتیاطی دیگری نیز وجود داشته باشند که بیمار باید آن‌ها را رعایت کند. همچنین در صورتی که بیمار به مشکلات کلیوی مبتلاست پزشک را مطلع سازید چراکه جوهر استفاده شده برای عکس‌برداری می‌تواند این مشکلات را تشدید کند.

در صورتی که بیمار بیش از ۱۳۵ کیلوگرم وزن دارد، در مورد محدودیت وزنی دستگاه عکس‌برداری سوال کنید. برخی از دستگاه‌ها این محدودیت‌ها را دارند.

چگونه سی تی اسکن انجام میشود؟

در سی تی اسکن کرانیال، چندین عکس با اشعه ایکس از شما گرفته می‌شود. سپس یک کامپیوتر این عکس‌ها را با یکدیگر ترکیب کرده و تصاویر پر جزئیاتی از سر بیمار ایجاد می‌کند. این تصاویر به پزشک برای انجام تشخیص کمک می‌کنند. این روش معمولا در بیمارستان یا مراکز عکس‌برداری انجام می‌شود.

عکس‌برداری از بیمار تنها ۱۵ دقیقه زمان خواهد برد. برای عکس‌برداری بیمار باید جواهرات و دیگر اشیای فلزی را از بدن خود دور کند. این فلزات می‌توانند به دستگاه عکس‌برداری آسیب رسانده و باعث اختلال در اشعه ایکس شوند.

احتمالا از بیمار خواسته می‌شود تا لباس مخصوص بیمارستان را بپوشد. بسته به علت درخواست سیتی اسکن مغز، بیمار باید به پشت یا به شکم خود بر روی یک تخت باریک بخوابد. ثابت ماندن کامل بیمار در طول عکس‌برداری اهمیت زیادی دارد. کوچک‌ترین مقدار حرکت باعث تار شدن عکس‌ها خواهد شد.

برخی از افراد از سی تی اسکن هراس داشته و از فضای بسته داخل دستگاه می‌ترسند. در این موارد پزشک یک داروی آرام‌بخش برای حفظ آرامش بیمار در طول عکس‌برداری تجویز خواهد کرد.

آرام‌بخش همچنین به بی‌حرکت ماندن بیمار نیز کمک خواهد کرد. در صورت درخواست برای کودکان نیز، از داروی آرام‌بخش به دلایل ذکر شده استفاده خواهد شد.

بیمار بر روی تخت خوابیده و تخت به آرامی وارد دستگاه می‌شود تا جایی که سر بیمار درون دستگاه قرار بگیرد. ممکن است از بیمار خواسته شود تا برای مدت کوتاهی نفس خود را حبس کند.

دستگاه عکس‌برداری اشعه ایکس دور سر بیمار چرخیده و عکس‌های متعددی با زوایای مختلف از او می‌گیرد. به هر یک از این عکس‌ها یک برش گفته می‌شود. کنار هم قرار دادن این برش‌ها، یک تصویر سه‌بعدی ایجاد می‌کند. این عکس‌ها را می‌توان بلافاصله بر روی نمایشگر مشاهده کرد. سپس این تصاویر ذخیره شده و چاپ می‌شوند.

برای امنیت بیمار، دستگاه سی تی اسکن مغز دارای میکروفون و بلندگو بوده که بیمار می‌تواند از طریق آن با تکنسین عکس‌برداری سی تی اسکن در تماس باشد.

عوارض سی تی اسکن

عوارض جانبی و خطرات سی تی اسکن شامل ناراحتی، قرار گرفتن در معرض تشعشعات و واکنش آلرژیک نسبت به ماده حاجب می‌باشد. نگرانی‌های خود را قبل از عکس‌برداری سی تی اسکن با پزشک در میان بگذارید تا خطرات احتمالی کاهش یافته و بتوان عکس‌برداری مفیدتری را انجام داد.

ناراحتی

انجام سی تی اسکن مغز یک فرایند بدون درد است. برخی از افراد ممکن است به دلیل سختی تخت احساس ناراحتی کرده و یا نتوانند بی‌حرکت بمانند.

ممکن است بیمار به هنگام وارد شدن ماده حاجب به ورید، اندکی احساس سوزش کند. برخی از افراد نوعی مزه فلزی در دهان و احساس گرما در کل بدن خواهند داشت. این واکنش‌ها طبیعی بوده و معمولا کمتر از یک دقیقه زمان می‌برند.

قرار گرفتن در معرض تشعشعات

سیتی اسکن بیمار را در معرض مقداری اشعه قرار می‌دهد. پزشکان معمولا عقیده دارند که خطر این عکس‌برداری نسبت به خطر تشخیص داده نشدن عارضه‌های جدی در بدن ناچیز است.

خطر یک مرتبه عکس‌برداری کم است ولی با عکس‌برداری‌های متعدد با اشعه‌ی ایکس و سی تی اسکن، این خطر افزایش خواهد یافت. اسکنرهای جدید، بیمار را در معرض اشعه کمتری نسبت به مدل‌های قدیمی‌تر قرار می‌دهند.

در صورت باردار بودن بیمار، پزشک را مطلع سازید. ممکن است پزشک بتواند با استفاده از دیگر روش‌های عکس‌برداری، از قرار گرفتن جنین در معرض اشعه جلوگیری کند. ازجمله این روش‌ها می‌توان به اسکن سر ام آر آی یا اولتراسوند که از اشعه استفاده نمی‌کند اشاره کرد.

واکنش آلرژیک نسبت به ماده حاجب

در صورتی که بیمار قبلا نسبت به ماده حاجب واکنش آلرژیک نشان داده است، پزشک را در جریان قرار دهید. ماده حاجب معمولا حاوی ید بوده و ممکن است باعث حالت تهوع، استفراغ، راش پوستی، کهیر، خارش و یا عطسه در افرادی که به ید حساس هستند شود.

قبل از تزریق این ماده به بدن، داروهای استروئیدی و آنتی هیستامین به بیمار داده می‌شوند تا با این علائم مقابله کند. پس از عکس‌برداری سیتی اسکن، در صورت ابتلای بیمار به دیابت یا بیماری‌های کلیوی، ممکن است برای خارج کردن ید از بدن، لازم باشد تا بیمار مقادیر زیادی مایعات بنوشد.

در موارد بسیار نادر سی تی اسکن مغز، ممکن است ماده حاجب باعث شوک آنافیلاکسی شود که یک واکنش آلرژیک کلی در بدن بوده و می‌تواند کشنده باشد. در صورت اختلالات تنفسی بیمار، بلافاصله تکنسین عکس‌برداری را مطلع کنید.



:: برچسب‌ها: دستگاه , سی تی اسکن , تشخیص , بیماری‌ , مغز , اعصاب ,
:: بازدید از این مطلب : 60
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : چهار شنبه 4 خرداد 1401 | نظرات ()

صفحه قبل 1 2 3 4 5 ... 155 صفحه بعد